W pewnym artykule z roku 1989 zatytułowanym „Triumf kapitalizmu”, socjalistyczny ekonomista Robert Heilbroner, zasługujący na pochwałę za szczerość, zaobserwował: „…w chwili obecnej socjalizm nie posiada żadnej wiarygodnej struktury ekonomicznej”.
Być może socjaliści wreszcie doszli do momentu, od którego przestaną twierdzić, że socjalizm czy komunizm będą kiedykolwiek w stanie funkcjonować lepiej niż kapitalizm i ograniczą się do starego argumentu, zgodnie z którym socjalizm jest – według nich – systemem bardziej moralnym niż kapitalizm. Jednak czy na pewno? Moralność nie jest czymś, co można by zobrazować faktami. Jest to rezultat podzielanych wartości, takich np. jak kooperacja. W przeszłości socjaliści usiłowali przekonać ludzi, że ich doktryna nie tylko odnosi się do tej powszechnie zaakceptowanej normy zachowań, ale w ogóle ucieleśnia ją. Na ten przykład, program utopijnego socjalisty Roberta Owena określany był jako system „Wzajemnej Kooperacji i Współposiadania Dóbr”.
Poprzez użycie słowa kooperacja, socjalizm zawsze sugerował, że kapitalizm wyzwala konkurencję kosztem kooperacji. Bez wątpienia kapitalizm pociąga za sobą konkurencję, ale socjalizm zdaje się postrzegać tę konkurencję jako całkowicie szkodliwą, przypisując jej niewielką rolę w postępie gospodarczym. Tymczasem konkurencja pomiędzy produktami wysuwa te najlepsze na prowadzenie, podczas gdy wytwórcy podrzędnych towarów ponoszą straty. Niższe ceny dla konsumentów są wynikiem konkurencji cen. Nawet w momencie kiedy „wojny” cen nie mają miejsca, konkurencja ciągle utrzymuje je na niskim poziomie.
Ale gdzieś pomiędzy tymi narzekaniami na rzekome tłumienie przez kapitalizm kooperacji, socjaliści dołączyli do liberałów uskarżających się na oligopol, zmowy cenowe oraz inne wysiłki producentów zmierzające do podzielenia rynków i utrzymywania potencjalnych konkurentów na uboczu – czyli do takiego zachowania, które niewątpliwie wymagałyby kooperacji między producentami, chcącymi uniknąć konkurowania ze sobą.
Zgodnie z prawem amerykańskim takie działania jak np. zmowy cenowe są nielegalne. Choć socjaliści prawdopodobnie pochwaliliby motywy praw antytrustowych, to jednak trudno byłoby zaprzeczyć, że jednym z celów tych praw było powstrzymywanie kooperacji między kapitalistami.
Kto nie współdziała?
Pomimo nie uznawania tego faktu przez socjalizm, kapitalizm działa na bazie kooperacji i to nie tylko pomiędzy przedsiębiorcami tej samej branży, którzy być może chcieliby monopolu na rynku i wyłączenia konkurentów. Rolnik współpracuje z młynem sprzedając mu ziarno po cenie ustalonej przez obie strony w sposób wolny. Kolej wspólpracuje z młynem i transportuje ziarno po ustalonej stawce do ustalonego miejsca przeznaczenia, w którym tak młynarz jak i kolej mogą być pewni, że pracownicy fabryki współpracujący ze sobą zatroszczą się o jego odbiór jak i obróbkę. Supermarket współpracuje z firmą zajmującą się przetwórstwem spożywczym zakupując od niej gotowy produkt i sprzedając go ponownie, przy zachowaniu nazwy jego producenta. Bank współpracuje zarówno z producentem produktu, jak i z supermarketem, gdyż umożliwienia im przeprowadzanie milionowych transakcji w sposób najbardziej wydajny. Banki współpracują równieżz indywidualnymi klientami poprzez udzielanie im pożyczek umożliwiających zakup domów. To z kolei cieszy firmy budowlane, jak i firmy zajmujące się sprzedażą domów oraz działek budowlanych. Konsumenci mają gotówkę na płacenie za kupowane towary, gdyż współpracowali ze swoimi pracodawcami stawiając się na czas do pracy i wykonując ją. Otrzymywali za nią zapłatę. Konsumenci współpracują również z supermarketami kupując w nich za gotówkę. Właściwie nawet gdyby relacje pomiędzy kupcami i ich dostawcami nie zostały wzięte pod uwagę nie ma niczego nowego w kooperacji pomiędzy firmami spowodowanej obustronnym interesem własnym.
Mniej więcej sto lat temu firmy ubezpieczeniowe, w związku z licznymi wypadkami pożarów, zaczęły podejrzewać sprzęt elektryczny o ich wywoływanie i poparły pomysł utworzenia niezależnego laboratorium testującego produkty elektryczne. Tak zrodziła się Underwriters Laboratories Inc. – niezależna, nierządowa, nie stworzona z myślą o profitach organizacja, która obecnie przeprowadza 77 tys. badań produktów rocznie. Producenci dobrowolnie przedkładają swoje produkty UL do przetestowania oraz zweryfikowania stopnia bezpieczeństwa, a przecież atest UL nie jest wymagany przez prawo. Jednakże niewielu producentów sprzętu elektrycznego zdecydowałoby się na wypuszczenie na rynek produktu elektrycznego nie opatrzonego pożądaną pieczęcią UL, która jest umieszczana na ponad 9 mld produktów rocznie i znana oraz obdarzana zaufaniem na całym świecie. Oto jest organizacja, która spełnia funkcję biura rządowego pomagając upewnić się, że produkty spełniają surowe standardy bezpieczeństwa – a wszystko to nie kosztuje podatnika ani centa – i realizuje się ponieważ kapitaliści sami tego chcą! Jak ilustruje podany przykład, interes własny nie prowadzi koniecznie do konkurencji kosztem kooperacji.
Kapitalizm oferuje również kooperację w sensie bardziej formalnym, co znane jest obecnie pod pojęciem strategicznego partnerstwa. Niemniej joint ventures i umowy koncesyjne funkcjonują od dłuższego czasu, a co nowsze gałęzie przemysłu po prostu zaakceptowały te standardowe praktyki. Np. w przemyśle komputerowym czymś rutynowym stało się kupowanie hardware w połączeniu z software wyprodukowanym przez inną firmę, na który to software firma produkująca hardware posiada licencję, aby włączyć go do własnego produktu. Wiele firm pozawierało porozumienia z innymi firmami, dzięki czemu sprzedaż, produkcja lub prace badawcze prowadzone są pomiędzy nimi wspólnie. W Japonii Mitsubishi sprzedaje komputery IBM pod swoją własną nazwą, co pomnaża sprzedaż IBM. Żaden producent w Stanach Zjednoczonych nie produkuje swojego własnego telewizora kolorowego, VCR i odtwarzacza CD; wszystkie produkty elektroniczne sprzedawane pod marką Kodak, General Electric, RCA czy Zenith są wytwarzane przez zagranicznych partnerów tych firm i są następnie importowane do USA.
Kooperacja, nie zmowa
Kooperacja między konkurentami to coś zupełnie innego niż zmowa, do której niektórzy producenci odwołują się, gdy chcą zablokować konkurencję. Takie spiski zawsze powodowały krytykę ze strony pisarzy, oraz polityków. Powodem, dla którego Adam Smith zaobserwował, że kapitaliści zawsze spiskowali usiłując kontrolować rynki, jest fakt, że te rynki ciągle się zmieniały, czyniąc wczorajszą umowę nie aktualną i ciągle wymagały nowej, dla podtrzymania poprzednich warunków.
W dzisiejszych czasach różne powody skłaniają kapitalistów do kooperacji i to z różnym rezultatem. Fragmentacja oraz złożoność dzisiejszych masowych rynków sprawiają, że coraz trudniej jest pojedynczej firmie posiadać wszystko czego jej potrzeba, by osiągnąć sukces. Takie porozumienia jak te, które zawarło IBM miały na celu nie ograniczenie wydajności czy kontrolę rynków, lecz nabycie umiejętności, źródeł bądź rynków jakich jednej firmie brakowało, a mogła je osiągnąć tylko w porozumieniu z inną, która w rezultacie także zyskała.
W szybko zmieniającym się świecie dzisiejszego kapitalizmu, konkurencja i kooperacja stają się nierozróżnialne. Nie oznacza to, że ta wzmożona kooperacja skończy się surowymi oligopolami, w których główni gracze dzielić się będą dostępnymi źródłami i utrzymywać co nowszych oraz mniejszych graczy na dystans. Jeśli cokolwiek, to właśnie strategiczne partnerstwo wróży dobrze małym, wyłaniającym się firmom, ponieważ zamiast przymusu konkurowania z gigantami pozwala im znaleźć się w lepszej pozycji zaoferowania umiejętności bądź udogodnień dużym firmom. W rzeczy samej partnerstwo i „źródła zewnętrzne” nie wykazują żadnych oznak, które miałyby doprowadzić do wzrostu koncentracji rynku, bądź zredukowania poziomów konkurencji. Jak pokazuje jedno z badań, 70% traktatów, które przekraczają granicę narodową, zostaje zerwanych w ciągu krótkiego czasu. Podczas gdy nadal istnieją rynki oligopolistyczne i fuzje, czyniące z dużych firm jeszcze większe, to nadal nie dostrzega się faktu, że kapitalizm kreuje wciąż rosnącą liczbę nowych gałęzi przemysłu i rynków w taki sam sposób, w jaki produkuje wciąż nowe towary. Fakt ten zadaje kłam starej marksistowskiej tezie, że na rynku pozostanie tylko kilku gigantów, którzy kontrolować będą wszystko, co się na nim dzieje.
Tym, którzy nie rozumieją jak funkcjonują rynki może się wydawać, że z taką wzmożoną koncentracją mieliśmy do czynienia w latach 60-tych, cechujących się wzrostem liczby dużych „konglomeratów” przemysłowych. Np. w roku 1969 Quaker Oats, znany wytwórca produktów spożywczych wchłonął znaną firmę zabawkarską, którą jednak sprzedał w 1991 roku. Firma meblowa, dla której pracowałem we wczesnych latach 70-tych, została wchłonięta przez koncern spożywczy, który niebawem żałował swej decyzji ponieważ firma meblowa nie przynosiła zysków. Kilka lat później firma spożywcza zamknęła ją.
Choć olbrzymie firmy często uważają, że swoją ofertę należy urozmaicać, to nie wykupują jednak wszystkiego, co jest w zasięgu wzroku tylko po to, aby to coś posiadać. Nie chcą bowiem posiadać aktywów, które nie przyniosą żadnych dochodów, choćby nawet niewielkich.
Słowa, słowa, słowa …
Pomimo wyraźnego trendu ku zwiększonej współpracy między korporacjami, wielu autorów ciągle utrzymuje, że kapitalizm jest konkurencyjny w sposób, który hamuje kooperację, podczas gdy inne systemy organizacji ekonomicznej (np. socjalizm) zrodziłyby prawdziwą kooperację. Odkrycie źródeł takiej interpretacji kapitalizmu wymaga socjologicznej, aniżeli – ekonomicznej analizy.
Wielcy ekonomiści, tacy jak Fryderyk August von Hayek i Ludwig von Mises byli świadomi wagi nowej klasy inteligenckiej i zasięgu w jakim jej umysły opanowane zostały przez idee socjalistyczne. Temat ten został podjęty w artykule Hayek’a „Intelektualiści a socjalizm” oraz w książce Mises’a „Mentalność antykapitalistyczna”. Zarówno marksizm jak i socjalizm są doktrynami, które utrzymują, że istnieją po to, by polepszyć warunki „klasy robotniczej”. Doktryny te jednak same w sobie były wytworem intelektualistów. Kiedy Karol Marks i Fryderyk Engels zaczęli zwać się Partią Komunistyczną, poprosili swych socjalistycznych przyjaciół z Brukseli, by do nich dołączyli. Udało im się pozyskać piętnastu. Ogółem spośród siedemnastu członków, włączając ich samych, piętnastu było pisarzami. W dużym stopniu socjalizm był zawsze wytworem czegoś, co dziś nazywa się: „klasą nauki”, „elitą informacji” czy „analitykami symboli” (uczeni, pisarze, dziennikarze i inni, którzy zarabiają na życie przetwarzaniem i analizowaniem dokumentów, idei czy pomysłów).
Ponieważ socjalizm został stworzony przez klasę społeczną utrzymującą się z produkcji słów, dlatego zawsze obfitował w hasła, slogany oraz, robiący spore wrażenie, żargon. Pomimo klęski socjalizmu jako systemu ekonomicznego, jego głosicielom nigdy nie brakowało możliwości przedstawienia go w jak najlepszym świetle. Wyjaśnia to fakt dlaczego kooperacji występującej w kapitalizmie odmawia się racji bytu, twierdząc, że może ona funkcjonować jedynie w socjalizmie. Ponieważ podłoże tego rozbieżnego opisu jest raczej socjologiczne aniżeli logiczne, mało prawdopodobnym wydaje się, by niepodważalny triumf kapitalizmu nad socjalizmem mógł nim jakoś zachwiać. Lepiej by było, gdyby socjaliści, zamiast uciekać się do używania łatwo wpadających w ucho haseł (takich jak „kooperacja”) dla tych zjawisk, które aprobują oraz mniej wpadających w ucho dla tych, których nie aprobują, zmienili nieco swoją retorykę. Oczywistą rzeczą jest, że socjalizm nie odróżnia „kooperacji” od „konkurencji” poprzez naturę bądź rezultaty tych zjawisk, ale poprzez intencje ich inicjatorów. Bez względu jednak na to jak wiele działań kooperacyjnych przekłada się na działalność przynoszącą zyski, socjaliści będą twierdzić uparcie, że działalność ta jest raczej konkurencyjną aniżeli kooperatywną i traktować ją będą jako destruktywną i skłócającą, tak jak gdyby nigdy nie mogła ona zawierać elementów kooperatywnych.
Oczywiście socjaliści byli świadomi tego, że strony transakcji muszą współdziałać ze sobą, aby sfinalizować wymianę. Jednocześnie jednak upierali się, że ta koperacja to jedynie formalny rytuał skrywający tak naprawdę wyzysk jednej ze stron nad drugą, zmuszoną do zawarcia transakcji. Nawet bardzo dobrze opłacany lekkoatleta może zostać uznany za wyzyskiwanego, ponieważ choć jest on milionerem, to jego pracodawcy robią o wiele większe pieniądze na jego występach niż on sam. Pomimo tego większości ludzi nie przeszkadzałoby to. Nawet socjaliści nie marnują czasu na uskarżanie się na wyzysk wysoce opłacanych pracowników. Dowodzi to tego, że socjalizm nie zawsze definiuje wyzysk jako stosunek między osobami zajmującymi stanowiska bardzo różniące się, jeśli chodzi o miejsce w hierarchii władzy. Bardzo wysoko opłacany pracownik, taki jak gwiazda filmowa, może zarabiać mniej niż jego pracodawca, ale jednocześnie mało kto uzna go za pozbawionego władzy, albowiem niektóre gwiazdy filmowe zostają reżyserami, a nawet producentami!
Zawarcie najlepszej z możliwych transakcji w sytuacji, kiedy zaistnienie transakcji idealnej jest nieosiągalne, jest działaniem w interesie własnym. Trudno więc powstrzymać się od śmiechu, gdy ktoś twierdzi, że ten, który goni za interesem własnym jest wyzyskiwany.
Intelektualiści a poświęcenie
Kiedy interesy dwóch stron spotykają się w tym samym punkcie, wówczas rezultatem tego jest kooperacja, którą wieńczy transakcja. Jeżeli socjaliści uważają działalność za kooperatywną tylko wówczas kiedy brakuje w niej elementu osobistego zysku, to ich definicja kooperacji musi zawierać, a nawet koncentrować się na elemencie samopoświęcenia. Z tego punktu widzenia „kooperacja” musi być głównie aktem wypierania się bądź uległości. Jakkolwiek słowo „kooperacja” dla ludzi z klasy pracującej jest słowem brzmiącym o wiele lepiej niż wypieranie się bądź uległość, więc zamiast nich używa się tego lepiej brzmiącego i przyjemniejszego dla ucha słowa.
To właśnie u podstaw poświęcenia się leży wyjaśnienie tego, dlaczego kapitalistyczne zabiegi nie mogą, wedle socjalistycznej definicji, być określone mianem „kooperatywnych”. Rząd może rozdzielać towary albo gotówkę swoim obywatelom, ale tylko gdy wcześniej zabierze je innym obywatelom. Tymczasem każda transakcja dokonana na wolnym rynku daje plony obydwu stronom. Sprzedawcy cenią pieniądze, które otrzymują za swe towary bardziej niż towary same w sobie; kupujący natomiast cenią towary bardziej aniżeli gotówkę. Gdyby tak nie było, transakcje te nigdy nie doszłyby do skutku. Jak byśmy nie nazwali tych transakcji, dowodzą one współpracy obydwu stron, natomiast element poświęcenia jest tu nieobecny.
Jednak klasa intelektualistów może czuć swego rodzaju dyskomfort z powodu odseparowania jej od świata robotników. Jej członkowie chwycili za pióra, spędzając długie godziny w kawiarniach, podczas gdy inni muszą pracować z młotem w ręku bądź dzierżyć igłę w dłoni, by zarobić na życie. Kapitalistyczne zastąpienie poświęcenia zyskiem nie stanowi szczęśliwej zmiany dla myślicieli nękanych wyrzutami sumienia. Ci, w przeciwieństwie do ludzi, którzy naprawdę pracują, przywiązują dużą wagę do poświęcenia, jako że przynosi ono ulgę w momencie zaniepokojenia, zysk natomiast tylko to zaniepokojenie wzmaga. Nie mogli oni zmienić rzeczywistości, ale mogli przynajmniej przechrzcić ją, tym bardziej, że nadawanie nazw leżało w ich naturze. Dlatego też „poświęcenie ekonomiczne” wkrótce stało się znane jako „kooperacja”, podczas gdy kooperacja oparta na zysku stała się współzawodnictwem typu pies zjada psa.
Już najwyższy czas, by rozpocząć walkę z fałszywym nazewnictwem używanym do opisu działalności ekonomicznej. Należy położyć nacisk na to, by działalność ta oraz jej rezultaty opisywane były w sposób bardziej wierny i dokładny.
tłum. Agnieszka Łaska
Tekst pochodzi z naszego zbioru „Biblioteka Wolnorynkowa Online”.
Pierwotne źródło: Strona Prokapitalistyczna
