Tak, tak. Nie jest to oczywiście w ramach Pisma Świętego temat eksponowany, ale się czasem przewija. Niesłusznie więc przedsiębiorczość i zarabianie pieniędzy uważane są za coś moralnie obojętnego, tylko ziemskiego, albo wręcz podejrzanego.
Pod koniec Księgi Przysłów znajduje się poemat o dzielnej kobiecie (Prz 31,10-31). Chwali on ją, ponieważ jest pracowita i przedsiębiorcza; jest to właściwie panegiryk na cześć idealnej bizneswoman: Niewiastę dzielną któż znajdzie? Jej wartość przewyższa perły. Serce małżonka jej ufa, na zyskach mu nie zbywa (w. 10-11).
Jakie prowadzi ona interesy? Najpierw tkactwo: O len się stara i wełnę, pracuje starannie rękoma (w. 13, por. w. 19 i 25). Jako szefowa rozdziela obowiązki (w. 15). Potem zbyt towaru: Płótno wyrabia, sprzedaje, pasy dostarcza kupcowi (w. 24). Zaopatruje dom, kupując bez pośredników: Podobnie jak okręt kupiecki żywność sprowadza z daleka. Inwestuje w nieruchomości: Myśli o roli – kupuje ją: z zarobku swych rąk zasadza winnicę (w. 16).
Nagrodą są materialne korzyści i uznanie (w. 17-18, 25 i 31). Za sukcesem stoi inteligencja i wykształcenie: Otwiera usta z mądrością, na języku jej miłe nauki (w. 26). Jest przy tym bogobojna, rodzi synów, pomaga biednym (w. 20). Starcza jednak i na stroje… (w. 22 i 30).
Biblijna dzielna kobieta służy zatem za wzorcowy model realizacji powołania przedsiębiorcy: człowieka pracowitego, inteligentnego, operatywnego, wymagającego, a zarazem pamiętającego o Bogu, o rodzinie i o biedakach. Przedsiębiorca taki zasługuje na owoce swojej pracy i na uznanie.
Większych interesów dotyczy 1 Księga Królewska (rozdział 10), która chwali króla Salomona za rozwinięcie handlu zagranicznego. Składała się nań najpierw żegluga przez Morze Czerwone do Arabii, z pominięciem uciążliwej drogi karawanowej lądem. Drugi większy interes to pośrednictwo między Egiptem a Azją Mniejszą. Zaradny Salomon umiał zdobywać środki na swoje projekty. Nie ustrzegł się jednak od zbytnich wydatków i obciążania poddanych, co spowodowało niezadowolenie i bunt przeciwko jego następny… Władza nie umie się zatrzymać.
Mądrość Syracha kwestionuje zarzuty pod adresem biznesu (Syr 42,1.3-5). W dokładnym przekładzie brzmi to tak: Nie wstydź się następujących rzeczy […] rozliczenia ze wspólnikiem i z podróżnymi oraz [podziału] przychodów uzyskanych przez towarzyszy, dokładności wagi i ciężarków, a w kwestii zysków – tak wielkich jak małych, korzyści ze sprzedaży, [uzyskiwanej przez] kupców. Wyliczenie dotyczy różnego rodzaju dochodowych transakcji. Handel, o ile nie towarzyszy mu oszustwo, stanowi uczciwy sposób pomnażania majątku.
Jako uzasadnienie przedsiębiorczości rozumianej jako pomnażanie kapitałów służyć może przypowieść o talentach (Mateusz 25,14-30; por. o minach Łukasz 19,11-27). Jezus opisał w niej pana, który wyjeżdżając na czas dłuższy powierzył swoim sługom duże sumy pieniędzy – talent (ponad 34 kg srebra) to ówczesny odpowiednik miliona. Kto kapitał podwoił, dostał nagrodę, kto nic nie zrobił, utracił go. Tak się dzieje z pieniędzmi i tak jest z darami Bożymi.
Wśród tych darów znajdują się także materialne; kto je otrzymał, stosownie powinien o nie dbać i je pomnażać. Zdaniem pana, a ten przedstawia przecież Boga, powinien pieniądze zainwestować, a w ostateczności oddać do banku na procent. Inwestowanie, zarabianie, depozyty ocenione są więc dodatnio. Ponieważ w Biblii znajdziemy także potępienia rozmaitych nadużyć pieniężnych, chciwości i luksusowej konsumpcji, nasuwa się wniosek, że moralnie właściwym wykorzystaniem dużych pieniędzy jest nie tylko wspieranie biednych, lecz także odpowiednie zainwestowanie.
Jest to logiczne, gdyż przedsiębiorczość i inwestycje zapewniają utrzymanie właścicielowi z rodziną i pracownikom. Zarazem służą klientom, a w ostatecznym rachunku całemu społeczeństwu.
